Lubicie zupy? Jeśli tak, zapraszam do czytania tego bloga. Znajdziecie tu przepisy, na bazie których gotowały całe pokolenia. Żaden nie jest wyssany z palca, ale pochodzą z zeszytów pieczołowicie zapełnianych zapiskami kolejnych kucharek w mojej rodzinie.
Zupy w gościły w moim domu na stole od zawsze. Przepisy na nie zbierały całe pokolenia , tworzyły moja mama, babcia, prababcia....
Szczególny sentyment mam do rosołu z makaronem domowej roboty, który przygotowywała moja Babcia oraz do żurku autorstwa mojej Mamy.
Każda zupa to wspomnienie: zapachu dzieciństwa, niezwykłego wydarzenia czy beztroskich wakacji spędzanych u Dziadków - gdzie obiady w letnie, upalne dni serwowane były na dużych, żółtych jak letnie słońce talerzach i w przewiewnym przedsionku obudowanym ażurową drewnianą konstrukcją. Siadało się rzędem na maleńkich taboretach, za stół służyła nam drewniana ławka przymocowana do ścian przedsionka, i zajadało najwspanialszą na świecie zupę z kalarepy z młodymi ziemniakami. Czasem była zabielana odrobiną śmietany, czasem czysta, a czasem nawet "podprawiana" przez mszyce, które - pomimo oczyszczania warzyw - zawieruszały się pomiędzy liśćmi. [Tak, tak :-) - całkiem niedawno były te czasy, kiedy warzywa, uprawiało się w przydomowych ogródkach, o włókninach ochronnych nikt nie słyszał, a mszyc i gąsienic motyli panoszących się w dorodnych kalafiorach czy wspomnianej już kalarepce pozbywało się, myjąc warzywo w dość mocno osolonej wodzie.].
Dziadek zawsze wtedy powtarzał, że odrobina "abasów" (jak nazywał owady) nikomu jeszcze nie zaszkodziła i po usunięciu skrzydełka mszycy zajadał zupę ze smakiem dalej. A reszta nieletniej wówczas familii szła za jego przykładem :-). To były czasy: kiedy witaminy "rosły" na grządkach a nie w szklarniach, marchewkę zbierało się z grządki przy domu, a całe dłonie pachniały pięknie intensywnym zapachem zielonych wiechci. Kiedy po botwinkę biegło się nie na targ, ale do ogrodu Babci, a wodę czerpało się ze studni: ciecz była krystalicznie czysta, lodowata i słodka; smakowała niczym najlepsze delicje - prosto z wiadra! Dziś pewnie okrzyknięto by taki sposób zaspokajania pragnienia głupotą, zaczęto straszyć milionami zarazków, nawoływać do wykonania setek badań sprawdzających czystość wody i jej zdatność do picia oraz sprawdzano by zgodność otrzymanych wyników z normami unijnymi.
Ja wodę prosto ze studni piłam przez całe dzieciństwo, nie zastanawiając się nad jakimikolwiek normami sanitarnymi, ryzykiem zakażenia E.coli czy pasożytami - bo nie miałam o tym pojęcia. I większość wówczas dorosłych zapewne też nie :-). Wiedziałam, że woda ta jest pyszna i świetnie gasi pragnienie. Przeżyłam :-) i do dziś pamiętam smak, któremu nie dorówna nawet najlepsza butelkowana woda mineralna. A tym, którzy nie mieli szczęścia poznać smaku krystalicznej, lodowatej cieczy wyciąganej z tajemniczej otchłani cembrowanej studni, powiem, że wiele stracili. Takiego smaku nie ma nawet woda w potokach wysokogórskich.
Na takiej właśnie wodzie gotowało się zupy w domu, który pamiętam z czasów dzieciństwa.
Teraz chyba nie dziwicie się, że do tej pory uważam, iż zupy to najlepsze, co można zjeść?
Zapraszam do wędrówki po krainie smaków utrwalonych w kajetach rodzinnych :-).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz